Za nami Digital Credentials Summit 2024, czyli coroczne największe, międzynarodowe wydarzenie skoncentrowane na możliwościach wykorzystywania cyfrowych poświadczeń. Instytut Badań Edukacyjnych reprezentował Michał Nowakowski, lider projektu dotyczącego mikropoświadczeń.
Konferencja Digital Credentials Summit, która odbyła się w dniach 4-6 marca w Nowym Orelanie, poświęcona była m.in.: innowacjom w certyfikacji umiejętności i kwalifikacji, rozwijaniu standardów dla cyfrowych mikropoświadczeń oraz eksplorowaniu ich wpływu na edukację, zatrudnienie i społeczeństwo.
Organizacją wydarzenia zajmuje się 1EdTech, organizacja zrzeszająca ponad tysiąc podmiotów z 30 krajów, których głównym celem jest budowanie innowacyjnego ekosystemu technologii edukacyjnych i poświadczeń cyfrowych. W wydarzeniu biorą udział przedstawiciele uczelni, organizacji branżowych i firm technologicznych oraz organizacji non-profit.
Uczestnictwo w konferencji w Stanach Zjednoczonych uświadomiło mi, że problematyka mikropoświadczeń to nie tylko lokalne czy indywidualne wyzwanie. Cały świat stoi przed podobnymi dylematami: jak zapewnić jakość mikropoświadczeń, jakie standardy powinny być wyznaczane, aby były one uznawane i wartościowe na globalnym rynku edukacyjnym i zawodowym, gdzie kończy się „mikropoświadczenie” a zaczyna „cyfrowa odznaka”
Podczas Digital Credentials Summit 2024, prezentowano wiele rozwiązań i innowacji z zakresu mikropoświadczeń. Jednym z nich był CLR -Comprehensive Learner Record, który przedstawia pełny obraz osoby uczącej się przez całe życie, od najwcześniejszych etapów uczenia się, przez zaawansowaną edukację, po osiągnięcia zawodowe.
Standard CLR można określić jako zestaw różnych asercji (pliki pdf, świadectwa, kursy, kompetencje, staże, odznaki Open Badge), wystawianych przez różnych wystawców, a prezentowanych w formacie możliwym do sprawdzenia i odczytu maszynowego. Umożliwia również tworzenie ścieżek nauki, która może prowadzić na przykład do uzyskania stopnia naukowego. Eksperci edukacyjni zaprojektowali CLR tak, aby rejestrować więcej informacji na temat osiągnięć w nauce, niż jest to możliwe w przypadku odznaki cyfrowej. Same rejestry są inicjowane przez szkoły, uczelnie, wojsko lub pracodawców i są dostępne dla poszczególnych uczniów lub pracowników do udostępniania przez cały okres ich edukacji i kariery.
To może być odpowiedź na jeden z głównych problemów, jakim jest niekompatybilność mikropoświadczeń zdobywanych w różnych kontekstach - na uczelni, kursach online, miejscu pracy, czy realizacji własnych pasji. Każde z tych poświadczeń ma swoją strukturę, granulację i własny kontekst, co może utrudniać łączenie w spójny obraz edukacyjnej ścieżki osoby uczącej się. Teoretycznie każda osoba, ucząc się i zdobywając kolejne umiejętności, powinna wiedzieć, jak łączyć mikropoświadczenia, by jak najlepiej zaprezentować to co wie i umie. Ale jak to osiągnąć systemowo?
Myślę, że to nauczyciele i lokalne środowiska szkolne powinny odgrywać znaczącą rolę nie tylko w procesie tworzenia i przyznawania mikropoświadczeń, ale również - a może przede wszystkim - w procesie kształtowania wśród uczniów postawy samoświadomości na temat swoich osiągnięć oraz tego jak najlepiej je wykorzystać
